پایان تلخ یک ستاره

سپیده خان محمدپور




چهار دهه پیش و در دهه شصت که سال های پوست انداختن سینمای ایران و باز شدن دروازه جشنواره های جهانی به حساب می آید، مدیرانی سکان سینمای ایران را برای بیش از یک دهه در دست داشتند. تیم مدیریتی بهشتی و انوار و زیرمجموعه شان به دلایل مختلف علاقه ای به تولد و رشد ستاره در سینمای گلخانه ای آن سال ها نداشتند! یک پارادوکس تمام عیار در هنر-صنعتی که اقتصاد حرف اول آن را زده و بازیگران ویترین آن محسوب می شدند.

 یکی از آن جمع مستعد که تمامی ابزار چهره شدن را داشت و روز گذشته رخت از این جهان بست، (فریماه فرجامی) بود. بازیگری با چهره ای به شدت سینمایی که روی پرده عریض سینما کاملا خود را به رخ می کشید و مسلط بر تکنیک های بازیگری بود. هنگامی که کارنامه سینمایی فرجامی را مرور می کنیم با آثاری کم تعداد مواجه می شویم:هفده فیلم طی بیست سال. اما وقتی که پای وزن و اعتبار کارها به میان می آید با تعدادی از ماندگارترین نقش ها مواجه می شویم. از حضوری کوتاه در اجاره نشین ها که باب میل محسن مخملباف و رفقای افراطی اش نبوده و حتی سبب تهدید مهرجویی نیز شد تا ماه منیر مادر و مونس سرب و آفاق نرگس.

فرجامی درخشان و پرفروغ دهه شصت، به مرور به کم فروغی و بهم ریختگی دهه هفتاد رسیده و خستگی ناشی از کشمکش های دهه شصت میان بازیگر و مدیران دولتی، نقشی کلیدی در این امر داشت. او در پنجاه سالگی پرونده کاری اش بسته شده و به شکل بی رحمانه ای در حرفه خود فراموش شد تا سال های اجرای فربدون جیرانی در برنامه هفت و تماشای شوکه کننده فریماه فرجامی که آشکارا شکسته شده بود.

فرجامی به همان فرجام تلخی دچار شد که پیش از این تعدادی از چهره های شاخص سینمای ایران نیز دچار آن شده بودند.