ما در این دنیا همه بازیگریم!

سپیده خان محمدپور

فیلم در فیلم یا بهره گرفتن از شخصیت هایی که به نوعی مرتبط با سینما و یا دنیای نمایش هستند، ایده ای همیشه جذاب برای تولید فیلم و سریال به حساب می آید. چرا که از یک سو، نویسندگان فیلمنامه و کارگردان ها دل در گروی قصه هایی از این دست داشته و در عین حال فضا و شخصیت ها را به خوبی می شناسند. از طرف دیگر، قصه های اینچنینی به شکل بالقوه برای مخاطب هم جذاب بوده و صاحب اثر می تواند روی این آشنایی ذهنی حساب ویژه ای باز کند. در سال های اخیر و به ویژه در سریال های شبکه نمایش خانگی شاهد تولید کاری با این مختصات نبوده و خلا آن به خوبی حس می شد.
سریال «آکتور» به کارگردانی نیما جاویدی تازه ترین نمونه در این باب است که از ماه گذشته در حال پخش از پلتفرم نماوا است و توانسته تماشاگران پروپاقرصی برای خود دست و پا کند. آکتور داستان دو بازیگر به نام های مرتضی و علی فارغ التحصیل رشته تئاتر است که به واسطه بیکاری و نداشتن پیشنهاد خوب در این عرصه از راه های مختلف کسب درآمد می کنند و غایت آرزویشان اجرای نمایش خودشان در سالن متروکه ای است که اجاره کرده و در آن زندگی می کنند.
جاویدی که به عنوان فیلمنامه نویس هم موفق نشان داده و علاوه بر سرخپوست به کارگردانی خود خورشید را برای مجید مجیدی نوشته، مهمترین برگ برنده اش در اینجا بازیگر بودن مرتضی و علی است. جوان های عاشق بازیگری که در این رشته هم تحصیل کرده اند اما برای گذران زندگی مشکلات فراوان دارند. موضوعی کاملا ملموس که مخاطب به نوعی ما به ازای حقیقی آن را دیده و در عین حال می تواند آن را به برخی از مشاغل دیگر نیز پیوند دهد. آشنایی این دو با مرد میانسالی که سالن سینمای زهواردررفته ای داشته و سالن نمایش نابود شده خود را هم به آنها اجاره داده، موتور حرکت فیلمنامه در چهار قسمتی که از آکتور پخش شده به حساب می آید.
کار جور کردنش برای مرتضی و علی نیز داستانک هایی را شکل داده که گاه در یک قسمت بسته شده و گاه ادامه پیدا می کند. برای مثال می توان به حضور این دو نفر با لباس کارگران تاسیسات در مهمانی مجللی که در یک باغ برگزار می شد، اشاره کرد. همین طور یک داستان فرعی با محوریت منشی جوان مطب دکتر پوست که باید علی و مرتضی و دختری که به تازگی نقش یک معتاد به شیشه را روی صحنه عالی اجرا کرده، از معتاد بودن یا نبودن او برای دریافت دستمزد بیست میلیون تومانی سر دربیاورند.
پرداخت شخصیت های اصلی یکی از مهمترین چالش های نیما جاویدی در آکتور بوده چرا که در صورت بد از کار درآمدن یکی از آنها کلیت کار تحت تاثیر قرار می گرفت. اتفاقی که در این سریال رخ نداده و مرتضی و علی ستون های کار به حساب می آیند که برای هر یک لایه های زیادی در نظر گرفته شده و با پیشرفت داستان بخش هایی از آن برای تماشاگر روشن می شود. علی مغز متفکر این تیم دو نفره بوده که بازیگر بهتری هم نسبت به مرتضی بوده و درونگراتر به نظر می رسد. مرتضی لایه های پنهان بیشتری داشته که جاویدی تنها اندکی از آن را برای تماشاگر رو کرده و قطعا الباقی آن تماشاگران آکتور را هیجان زده خواهد کرد. برای مثال تنها کافی است به سابقه قماربازی مرتضی توجه کنید که چه فضای خوبی را در اختیار جاویدی برای داستان فرعی های جذاب قرار می دهد. در عین حال نمی توان از شخصیت های مکمل بعضا درجه یک آکتور به سادگی عبور کرد که سروشکل بهتری به فیلمنامه بخشیده و بر جذابیت های آن اضافه می کند. از مهمترینشان هم می توان به آلما، صمدیان و پسر جوان اهل افغانستان اشاره کرد.

آکتور از آن دسته کارهایی است که ظرافت های بسیار در اجزای آن به چشم می خورد: از کارگردانی نیما جاویدی که در دکوپاژ پلان هایش بازیگوشی خاصی به چشم آمده و شوخی های بامزه ای هم با سریال هایی همچون: بریکینگ بد و نیز فیلم هارورهای ارزان قیمت می کند. از طرف دیگر از این مدل ظرافت ها در انتخاب بازیگران هم به چشم خورده و اساسا یکی از نقاط قوت خود را بر این پایه بنا نهاده است. به ویژه نوید محمدزاده که به واسطه سال ها بازیگری تئاتر با آدم هایی از جنس علی آشنا بوده و زیروبم آن را به خوبی می شناسد. احمد مهرانفر هم در نقش مرتضی مکمل خوبی بوده و ری اکشن های درستی به محمدزاده می دهد. در نقش های فرعی هم با توجه به چهار قسمت پخش شده و حضور بازیگرانی همچون: هستی مهدوی و هانیه توسلی، می توان امیدوار به رو کردن آس های دیگر توسط جاویدی در قسمت های بعدی ماند.

آکتور می تواند راهگشای حضور قصه هایی متفاوت و تازه تر در فضای شبکه نمایش خانگی باشد به شرط آن که با همین فرمان پیش برود.   
  https://cinemaideal.ir/vdcb.abfurhb58iupr.html