آخرین سنگر سکوت است

محسن بدرقه

«چپ، راست» فیلم متفاوتی است. فیلم‌سازِ ماجراجو دیگر تقلا نمی‌کند به زندگی یک روحانی که همسرش بیمار است سرک بکشد تا تجربه‌ زیستی این دو شخصیت را روایت کند. تلاش نمی‌کند با عصبانیت شخصیت را به خاک و خون بکشد تا انتقاد تند و تیز اجتماعی انجام دهد. تلاش نمی‌کند با سرخوشی و حالگیری مدارک مردی ریاکار را به دهان تمساح بیندازد تا استیصال و بازگشت او به انسانیت را جشن بگیرد.

اینجا فیلم‌ساز به نظر می‌رسد به پختگی قابل تاملی رسیده که صرفا ناظر باشد و چونان پیرمردی با تجربه به اطرافیان و فرزندانش نگاه کند. شاید حس می‌کند داستان رنج این آدم‌ها از جای دیگری است ولی در این حد هم نظریه و بیانیه نمی‌دهد. دوربینِ ناظری که اگر چند بار فیلم را مشاهده کنیم شاهد چشم‌های اندوه‌ زده فیلمساز به شخصیت‌هایش هستیم. اندوهی از بار رنج خودآگاهی و زندگی. دوربین در بیشتر مواقع ثابت است و اصطلاحا صرفا ناظر ماجراست.

دو مرد معمولی با همسران معمولی‌تر از خودشان. نه آدم‌های احمق، خیر. نه آدم‌های فرصت‌طلب، خیر. فقط مرد معمولی که حرف‌های حزب‌ها را بیش از اندازه باور نموده‌اند. شلنگ‌تخته‌هایی هم که می‌اندازند، نه از یک انتخاب، بلکه از حرف‌های این و آنی است که شنیده‌اند. درگیری آن‌ها با یکدیگر رقابتی کودکانه و دبستانی سر نمره هزارآفرین معلم است.

فیلمساز عامدانه به هر دغدغه‌ ذهنی شخصیت‌هایش بی اعتناست و مدام به شوخی جواب دغدغه‌ی آنها را می‌دهد. https://cinemaideal.ir/vdcg.n9wrak9q3pr4a.html