طبق آمار منتشرشده از برخی سامانه‌های گردشگری و بررسی کلیدواژه‌های پرتکرار کاربران در فضای وب، همزمان با پخش قسمت آخر سریال «پایتخت۷»، تقاضای سفر به مشهد رشد قابل توجهی داشته است.

قابل توجه متولیان فرهنگی و مدیران رسانه که در طول سریال پایتخت نه کسی از امام رضا و روحانیت چیزی گفت، نه کسی تبلیغ سفر به زیارت کرد، نه حتی اسمی از امام رضا(ع) به‌صورت مستقیم آورده شد، اما ماجرای نقی و خانواده‌‌اش به حرم امام رضا ختم شد و دل خیلی‌ها لرزید و امام رضایی شد. اشک‌ها آمد و دلتنگی نشست توی دل خیلی از مخاطبان بعضاً غیرمتدین این سریال و نهایتاً کار به جایی رسیده که آمار سرچ سفر به مشهد چندبرابر شده و آژانس‌ها و سامانه‌های گردشگری خبر داده‌اند که درخواست متقاضیان سفر به مشهد بسیار بالا رفته است. یعنی یک سریال طنز، بی‌هیچ شعار و حرف مستقیمی، کاری کرد که مردم خودشان بخواهند راه بیفتند برای یک کنش اجتماعی. این یعنی همان قدرت رسانه وقتی بلد باشی از آن به‌درستی بهره ببری!

پایتخت۷ به‌جای اینکه بگوید «بریم مشهد»، با سرگرمی کاری کرد که ده‌ها منبر و برنامه و هیئت هم نمی‌توانند چنین اثرگذاری گسترده‌ای داشته باشند. ای کاش برنامه‌های تلویزیونی برای اثرگذاری بیشتر هم که شده به سمت سرگرمی بروند...

این اتفاق محدود به ایران نیست. در بسیاری از تجربه‌های موفق رسانه‌ای در دنیا، انتقال ارزش‌ها و حتی ایدئولوژی‌های سیاسی و اخلاقی، از طریق زیرمتن‌های سرگرم‌کننده انجام شده است. نمونه‌های درخشانی چون Breaking Bad و This Is Us به خوبی نشان می‌دهند وقتی قصه درست چیده شده باشد و مخاطب از نظر عاطفی با جهان اثر هم‌افق شود، می‌توان پیام‌های بسیار سنگین‌تری را از مسیر نرم و غیرمستقیم منتقل کرد.